|
Да трэцяй гадавіны пахаваньня Анатоля Сыса
|
Ты быў – i вось гэта галоўнае,
а як – неістотна цяпер.
Зьмярцьвеньне амаль пагалоўнае
ты прагна глытаў напавер.
Ты піў, быццам выпіць пакляўся ты
да донца вялікі наш боль,
i сам будаваў свае краты,
у раны ўціраючы соль.
Навокал жылося па-рознаму:
любілі, iшлі “на ты”,
спакойныя i нэрвозныя, –
усе. I “мільярд залаты”.
Цьвіло, бурапеніла, пырскала
жыцьцё – толькі ты дажываў.
I ўрэшце пайшоў – згасла іскарка,
ты гэтага сам пажадаў.
Цяпер я адзін бурапенюся:
блукаю i блудам грашу…
Бывай! Прыйдзе час – i сустрэнемся.
За чаркай… адвесьці… душу.
2008, Буда
|
|
